ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻛﻨﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺐ ﺳﺤﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻨﮓ ﺑﺪﻭﻥﺗﻮ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﻝ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺷﺒﻢ-ﺷﺒﯽ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺳﺤﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻏﺮﻭﺏ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺍﺑﺮ ﺗﻜﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ... ﻧﻤﯽ ﻛﻨﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻄﻠﯽ

ﺭﻭﺯﯼﻟﺌﻮﻥﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼﺩﺭﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽﺭﺍﻩﻣﯽ ﺭﻓﺖﮐﻪﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪﺑﻪﺯﻧﯽﺗﻨﻪﺯﺩ.ﺯﻥﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪﺷﺮﻭﻉﺑﻪﻓﺤﺶﺩﺍﺩﻥﻭﺑﺪﻭﺑﯿﺮﺍﻩ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ ﺭﺍ ﻓﺤﺶ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩ،ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ ﮐﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ…ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮔﻔﺖ:ﻣﺎﺩﻣﺎﺯﻝ ﻣﻦ ﻟﺌﻮﻥ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ ﻫﺴﺘﻢ. ﺯﻥ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﭼﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﮑﺮﺩﯾﺪ؟ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ:ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﯾﺪ

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﺸﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏم ﺑﯽ ﻫﻤﻨﻔﺴﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻔﺘﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻗﺪﺭ ﺁﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ .... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻝ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﭘﮋﻣﺮﺩ ﭼﺮﺍ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﯿﻠﻪ ﺍﺵ ﺍﻓﺴﺮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺰﺍﺭ ﻣﻦ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﺦ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﺠﺎ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭﺩﻡ ﺯﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ!

__________________ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻪﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪﯼ ﻣﺎﺳﺖ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﻫﺮ ﭼﻪﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺑﺪﺗﺮ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭﯾﻢﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎﺭﯾﻢﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﺭﯾﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺎﺭﯾﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺁﺑﻠﻪ ﺯﺩ ﺑﺲ ﮐﻪﺩﻭﯾﺪﻡ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺧﺒﺮ ﮐﻦ ﭼﺮﺍﺍﻭﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪﻡ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯﺷﮑﻨﺠﻪ ﺯﺍﺭ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﯽ ﺳﻮﺍﺭﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺎﺯﻩﺩﯾﺪﯼ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪﯼﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻋﺸﻘﻮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿﻢ ﺣﺮﻑ ﺧﺎﻟﯽﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺧﻮﻧﻤﻮﻥ ﻏﺮﯾﺒﯿﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺭ ﻭﺩﺭ ﻓﺮﯾﺒﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭﯾﻢﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎﺭﯾﻢ ﺩﻝﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﻋﻠﻲ ﺍﻱ ﻫﻤﺎﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﻓﮑﻨﺪﻱ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻫﻤﺎ ﺭﺍﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺭﺥ ﻋﻠﻲ ﺑﻴﻦﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﻓﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪﻱ ﺑﻘﺎ ﺭﺍﻣﮕﺮ ﺍﻱ ﺳﺤﺎﺏ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﺭﻱ ﺍﺭﻧﻪ ﺩﻭﺯﺥﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭ ﻗﻬﺮ ﺳﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﺭﺍﺑﺮﻭ ﺍﻱ ﮔﺪﺍﻱ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﻋﻠﻲ ﺯﻥﮐﻪ ﻧﮕﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﮐﺮﻡ ﮔﺪﺍ ﺭﺍﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦﭼﻮ ﺍﺳﻴﺮ ﺗﺴﺖ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﮐﻦ ﻣﺪﺍﺭﺍﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﺁﺭﺩ ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﺠﺎﺋﺐﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﮐﺮﺑﻼ ﺭﺍﭼﻮ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪﺩ ﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﺍﻥﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ﻭﻓﺎ ﺭﺍﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺸﺮ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖﻣﺘﺤﻴﺮﻡ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺷﻪ ﻣﻠﮏ ﻻﻓﺘﻲ ﺭﺍﺑﺪﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻥ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﻫﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺴﻴﻢ ﺭﺣﻤﺖﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺭ ﺗﻮﺗﻴﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﻳﺖﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺻﺒﺎ ﺭﺍﭼﻮ ﺗﻮﻳﻲ ﻗﻀﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﻩ ﺁﻓﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍﭼﻪ ﺯﻧﻢ ﭼﻮﻧﺎﻱ ﻫﺮﺩﻡ ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﺷﻮﻕ ﺍﻭ ﺩﻡﮐﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻏﻴﺐ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍ ﺭﺍ»ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺴﻴﻢﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲﺑﻪ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ«ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﺣﻖ ﺑﺸﻨﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺴﺖﺷﻬﺮﻳﺎﺭﺍ

ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻋﯿﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﯿﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻗﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﯿﻎ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﻪ ﺩِﺋﺒـِﻞ ﻧﻪ ﻓَﺮَﺯﺩَﻕ ﻧﻪ ﮐُﻤِﯿﺘَﻢ ﻭﻟﯿﮑﻦ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺘﻢ ﺍﻻ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭﻻﯾﺖ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﯽ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭﻻﯾﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺭا ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﺒﺘﻼ ﺭا ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻦ ﺍﺯ ﯾﮑﺘﺎ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻫﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﻣﻠﮏ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻬﻔﺘﯽ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺯﺍﺣﻤﺪ ﺗﺎ ﺍﺣﺪ ﯾﮏ ﻣﯿﻢ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪﺭﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﯿﻢ ﻏﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﯾﻘﯿﻨﺎ ﻣﯿﻢ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﯿﻢ ﻣﺴﺘﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺍﺯﺟﻤﺎﻟﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﺴﺘﯿﺴﺖ ﺯﺍﺣﻤﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺑﺮﻭ ﯾﺎﻓﺖ ﺩﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﻧﮓ ﻭﺑﻮ ﯾﺎﻓﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﮐﺠﺎﺑﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺁﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﯿﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺫﮐﺮﺵ ﻟﺬﺕ ﺷُﺮﺏ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﻠﻘﺖ ﻟﯿﻞ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻠﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﻗﯿﺎﻡ ﺑﺖ ﺷﮑﻦ ﻫﺎﺭﺍﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭُﺍﻟﻌﯿﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻋﻠّﺎﻡُ ﺍﻟﻐﯿﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﮐﻪ ﺟﺎﻣﺶ ﺟﺎﻡ ﻭﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﺧﺘﻢ ﺍﻻﻧﺒﯿﺎﺀ ﺷﺪ ﺟﻨﺎﺏ ﮐُﻨﺖُ ﮐﻨﺰﺍً ﻣﺨﻔﯿﺎ ﺷﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭّﻝ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺧﺮ ﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻃﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺮﻣﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪﺵ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻣﺤﻤّﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﻢ ﻭ ﺣﺎﺀ ﻭ ﻣﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﺑﺨﺶ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺣﻤﺔٌ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺑﺨﺶ ﺻﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺷﻔﺎﻑ ﻭ ﺯﻻﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺁﺕ ﺟﻤﺎﻝ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﻭﻻﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﻭﻻﯾﺖ ﺑﺎﺩﮤ ﻏﯿﺐ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﺨﺰﻥ ﺳﺮّ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺭﻭﺯ ﺍﺧﻮﺕ ﻭﻻﯾﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﻋﻠﯽ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﺸﺎ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻠﯿﺪﮐُﻨﺖُ ﮐﻨﺰﺍًﻣﺨﻔﯿﺎ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺯﺧﻢ ﺷﯿﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﻫﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻏﺪﯾﺮ ﺍﯼ ﺑﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭﻻﯾﺖ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﺒﺘﻼﯾﺖ ﻧﺪﺍ ﺁﻣﺪ ﺯ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺳﻤﺎﻭﺍﺕ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﺭﺳﻮﻟﯽ ﮐﺰ ﻏﺪﯾﺮ ﺧﻢ ﻧﻨﻮﺷﺪ ﺭﺩﺍﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﻌﺜﺖ ﺭﺍ ﻧﭙﻮﺷﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ ﺳﺎﻏﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﯽ ﮐﻮﺛﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻋﻠﯽ ﺳﺎﻗﯽ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﺑﻼﮐﺶ ﺑﺪﻩ ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﺮﺍ ﺁﯾﯿﻨﮥ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺻﻔﺎ ﮐﻦ ﺗﺠﻠﻠﯽ ﮔﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﮐﻦ " ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺁﻏﺎﺳﯽ "

ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﻗﯽﺑﺪﻩ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺍﯼ،ﺯﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﯽﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﻦِ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰﺗﻮ،ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺯﺍﻥﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﻢ،ﺑﺎﺭﺩ ﻓﺮﻭﻍﺻﺒﺤﺪﻡ ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﺶ ﻭﮐﻢ،ﻓﺎﺭﻍ ﺯ ﺗﺸﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﺩﻫﺪ،ﻓﯿﻀﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﮑﻨﺖ ﺷﺎﻫﯽﺩﻫﺪ،ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﺭﻭﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺯﺩﻣﺮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻣﺮﺍﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻫﺎ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﺯﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺍﯼ ﺳﺮﻭﺳﻬﯽ،ﺳﻮﺩﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻫﯽﯾﻐﻤﺎ ﮐﻨﺪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ،ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﺪﺍﻧﺪﯾﺸﻢﮐﻨﺪ*******

ﺩﺳﺖ ﺧﯿﺎﻝ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﺩ ﺗﻮﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻋﻄﺶ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭﮔﻔﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﮕﻬﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺠﺎﯼ ﻋﺸﻘﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺍﺷﮏ ﺣﺴﺮﺗﯽ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﺮﺩ

سلام
اومدم یه سری به آبجیم بزنم
ارادتمندم
همیشه شاد و تندرست باشید
خدانگهدارتون

... بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشت مشوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم ، شدم آن عاشق دیوانه که بودمدر نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید ، باغ صد خاطره خندیدعطر صد خاطره پیچید ، یادم آمد که شبی با هم از آنکوچه گذشتیم پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم ، ساعتی بر لب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت ، من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام ، بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ریخته در آب، شاخه ها دست بر آورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ ،همه دل داده به آواز شباهنگ یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن ، لحظه ای چند بر این آب نظر کن آب آیینه عشق گذران است، تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا که دلت با دگراناست ، تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کنبا تو گفتم حذر از عشق ؟ندانم ، سفر از پیش تو ؟هرگز نتوانمروز اول که دل من به تمنای تو پر زد ، چون کبوتر لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی من نهرمیدم نه گسستم ، بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم ، حذر از عشق ندانمسفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم ، اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت ، اشک در چشم تولرزیدماه بر عشق تو خندید ، یادم آید که دگر از تو جوابی نشنید م پای در دامن اندوه کشیدم ،نگسستم نرمیدمرفت در ظلمت غم آن شب وشبهای دگر هم ، نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ، بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم 

ببار بارون ببار بارون                    دلم از زندگی خونه دیگه هر جای این دنیا                    برام مثل یک زندونه        *********        *********ببار بارون که دلگیرم                  ببار بارون که غمگینم خراب حال من امشب                  دارم از غصه میمیرم        *********        *********ببار ای نم نم بارون               ببار امشب دلم خسته است ببار امشب دلم تنگه               همه درها بروم بسته است        *********        *********ببار ای ابر بارونی                       ببار و گونمو ترکن مثله بغض دل ابرا                  بباراین بغض و پرپر کن        *********        *********نه دستی از سر یاری                    پناه خستگی هام شدنه فریاد هم آوازی                       غرور خلوت ما شد        *********        *********نه دل گرمی به رویایی             که من هم بغض  بارونم نه امیدی به فردایی                  

ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﮐﺸﻒ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺎ،ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ )ﺁﺭﺗﻮﺭ ﮐﻼﺭﮎ( ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ،ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﻡ.... ﮊﻭﺑﺮﺕ *ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻨﯿﺪ،ﺧﺸﻤﻨﺎﮎ ﻧﺸﻮﺩ* ﻣﻌﺒﻮﺩﺍ.... ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺁﮔﺎﻫﻢ ﮐﻦ ﺗﺎ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻧﺎ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﮑﻨﺪ* ﺑﺴﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺸﯿﺐ ﺩﺭﻩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺭﻭﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ ﺍﻣﯿﺪ* ﻣﺘﺮﺳﮏ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺯﺷﺘﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﺘﺮﺳﮏ ﺯﯾﺒﺎﯾﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ* ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻼﻡ ﺯﯾﺒﺎﯾﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺩﺭﮐﺶ ﮐﺮﺩ،ﺗﺮﮐﺶ نکرد

خداي من! خواندمت پاسخم گفتي از تو خواستم عطايم كردي به سوي تو آمدم آغوش رحمت گشودي به تو تكيه كردم نجاتم دادي، به تو پناه آوردم حمايتم كردي خدايا! از خيمه‌گاه رحمتت بيرونمان مكن از آستان مهرت نوميدان مساز آرزوها و انتظارهايمان را به حرمان مكشان از درگاه خويشت ما را مران اي خدا مهربان! بر من روزي حلالت را وسعت بخش و جسم و دينم را سلامت بدار و خوف و وحشتم را به آرامش و انست مبدل كن و از آتش جهنم رهايم ساز عید قربان مبارک

ﺧﺪﺍﯾﺎﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﻣﺮﻭﺯﻣﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﻨﺎﺭﺑﮕﺬﺍﺭ.ﻧﮕﺎﻫﯽ،ﯾﺎﺩﯼ،ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ،ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼﺑﺮﺍﯼ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﺮﺩﺭﻭﺯﯼ ﭼﻘﺪﺭﻋﺎﺷﻖﺑﻮﺩﯾﻢ

ﯾﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖﺭﻭﯼ ﯾﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦﻭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﻋﺸﻖ ﺗﻮﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﻜﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﺣﺲ ﻣﻦﭼﻮﻥ ﯾﻚ ﻣﻮﺝﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖﺩﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﭼﺸﻢ ﺗﻮﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ.

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﺭﮔﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮ ٬ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻧﻤﻮﺩ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ ﯾﮏ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺳﻮﺧﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺎﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﯼ ﯾﮏ ﺁﻩ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﺷﻬﺎﯼ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﻧﺠﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺟﺎﻣﻬﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭﺩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻔﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ٬ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ٬ ﺁﺭﺯﻭﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﻋﺸﻖ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩ ٬ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩ!؟٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ٬ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ٬ ﺗﻨﯽ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺶ ٬ ﺁﻥ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﺯﺭﺩﻣﺶ ٬ ﮐﺰ ﺗﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺟﺪﺍ ٬ ﺍﺯ ﺗﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ٬ ﺩﯾﺪﻡ ﺁﺭﯼ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺑُﻌﺪ ﺯﻣﺎﻥ ٬ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ٬ ﻗﺼﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ٬ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ٬ ﺩﺭﯾﻐﺎ ٬ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻦ!ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ٬ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ٬ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺨﺖ٬ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺖ ٬ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯﻝ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ ٬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺖ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﻢ،ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﯽ ﻣﺎﯾﯽ!ﺯ ﮐﺎﺭﺕ ﺣﺮﺗﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻠﺮﯾﺰﯼﻣﮕﺮ ﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭﯼ؟ﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰﯼ ﻣﮕﺮ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽﭼﻪ ﻣﯿﮑﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﻭ ﮔﺮﻩﺑﻨﺪﯼ؟ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺩﺭﻭﻥ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﺧﻮﺷﺘﺮﭼﺮﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ؟ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﯽﮔﻬﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺂﻏﻮﺷﯽ ﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﯽﺑﺪﯾﻦ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺶﺭﻭﯾﺎﯾﯽﻟﺒﺖ ﮔﺮ ﭘﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺻﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﺑﺪﯾﻦ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﻫﺎ ﻧﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻧﻪﮔﻮﯾﺎﯾﯽﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﭘﺮﯾﺰﺍﺩﯼ ﭘﺮﯾﺮﻭﯾﯽﮔﻬﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﻮﯾﺪﺍﯾﯽ ﻓﺮﺡ ﺑﺨﺸﯽ ﻓﺮﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻪ ﺭﺥ ﮔﯿﺴﻮ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﻟﻬﺎﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰﯼﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﯼ ﺑﮕﺬﺭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻻﺭﺍﯾﯽﭼﺮﺍ ﺯﻟﻒ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﺣﺠﺎﺏ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﯿﺴﺎﺯﯼ؟ﺗﻮ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽﺯﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﯽ ﺷﻮﻗﯽ ﻧﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﯽﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﯽ ﻣﺎﯾﯽ

*ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰاﺩ* ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻑ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻑ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺩﺳﺘﻲ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻴﻜﺎﺭﺩ ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺷﺪﻱ ﺍﻱ ﺑﺮﻑ ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻱ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺎﺭﻳﺪﻱ...ﺍﻱ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺭﻡ ﻧﺒﺎﺭﻳﺪﻱ ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺎﻟﻲ ﺳﺴﺖ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ ﺭﻭﺣﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﺨﺰﺩ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﮔﺮﻣﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺨﺸﻲ ﻋﺸﻖ ﺍﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻧﻮﻣﻴﺪﻳﺴﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ‚ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ

ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟/ﺩﺭ ﻓﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺳﻮﺍﺭ/ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻜﺜﻰ ﻛﺮﺩ/ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺷﻦ ﻫﺎ ﺑﺨﺸﻴد!