.
نگارا عید قربان است قربانت شوم یا نه ؟ / نگفتی یک دمی آیا که مهمانت شوم یانه ؟
برای طوف کویت جامه احرام بر بستم / گدای دوره گرد گوشه خوانت شوم یانه ؟
.

ﯾﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖﺭﻭﯼ ﯾﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦﻭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﻋﺸﻖ ﺗﻮﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﻜﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﺣﺲ ﻣﻦﭼﻮﻥ ﯾﻚ ﻣﻮﺝﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖﺩﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﭼﺸﻢ ﺗﻮﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ.

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﺭﮔﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮ ٬ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻧﻤﻮﺩ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ ﯾﮏ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺳﻮﺧﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺎﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﯼ ﯾﮏ ﺁﻩ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﺷﻬﺎﯼ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﻧﺠﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺟﺎﻣﻬﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭﺩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻔﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ٬ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ٬ ﺁﺭﺯﻭﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﻋﺸﻖ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩ ٬ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩ!؟٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ٬ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ٬ ﺗﻨﯽ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺶ ٬ ﺁﻥ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﺯﺭﺩﻣﺶ ٬ ﮐﺰ ﺗﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺟﺪﺍ ٬ ﺍﺯ ﺗﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ٬ ﺩﯾﺪﻡ ﺁﺭﯼ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺑُﻌﺪ ﺯﻣﺎﻥ ٬ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ٬ ﻗﺼﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ٬ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ٬ ﺩﺭﯾﻐﺎ ٬ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻦ!ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ٬ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ٬ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺨﺖ٬ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺖ ٬ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯﻝ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ ٬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺖ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

BEGIN YOUR DAY WITH LOOKING AT THE MIRROR AND TELL YOURSELF:TODAY I AM GOING TO DO EVERY THING IN THE BEST POSSIBLE MANNER AND DO IT THERE AFTER

ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﻢ،ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﯽ ﻣﺎﯾﯽ!ﺯ ﮐﺎﺭﺕ ﺣﺮﺗﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻠﺮﯾﺰﯼﻣﮕﺮ ﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭﯼ؟ﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰﯼ ﻣﮕﺮ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽﭼﻪ ﻣﯿﮑﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﻭ ﮔﺮﻩﺑﻨﺪﯼ؟ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺩﺭﻭﻥ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﺧﻮﺷﺘﺮﭼﺮﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ؟ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﯽﮔﻬﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺂﻏﻮﺷﯽ ﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﯽﺑﺪﯾﻦ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺶﺭﻭﯾﺎﯾﯽﻟﺒﺖ ﮔﺮ ﭘﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺻﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﺑﺪﯾﻦ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﻫﺎ ﻧﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻧﻪﮔﻮﯾﺎﯾﯽﮔﻬﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﭘﺮﯾﺰﺍﺩﯼ ﭘﺮﯾﺮﻭﯾﯽﮔﻬﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﻮﯾﺪﺍﯾﯽ ﻓﺮﺡ ﺑﺨﺸﯽ ﻓﺮﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻪ ﺭﺥ ﮔﯿﺴﻮ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﻟﻬﺎﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰﯼﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﯼ ﺑﮕﺬﺭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻻﺭﺍﯾﯽﭼﺮﺍ ﺯﻟﻒ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﺣﺠﺎﺏ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﯿﺴﺎﺯﯼ؟ﺗﻮ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽﺯﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﯽ ﺷﻮﻗﯽ ﻧﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﯽﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﯽ ﻣﺎﯾﯽ

*ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰاﺩ* ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻑ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻑ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺩﺳﺘﻲ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻴﻜﺎﺭﺩ ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺷﺪﻱ ﺍﻱ ﺑﺮﻑ ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻱ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺎﺭﻳﺪﻱ...ﺍﻱ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺭﻡ ﻧﺒﺎﺭﻳﺪﻱ ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺎﻟﻲ ﺳﺴﺖ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ ﺭﻭﺣﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﺨﺰﺩ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﮔﺮﻣﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺨﺸﻲ ﻋﺸﻖ ﺍﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻧﻮﻣﻴﺪﻳﺴﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ‚ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ

به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه ‏اي، بند نشد
لب
تو
ميوه‏ ي ممنـوع ولي لب‏هـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
‏

merci vase ad

ﭘﯿﺮ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ،ﯾﺎﺭﺍ "ﮔﺮﺗﻮ ﺷﮑﯿﺐ ﺩﺍﺭﯼ،ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎﺭﺍ"ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻮﻥ ﻣﻦﻫﺰﺍﺭﻣﻮﻧﺲ"ﻣﻦ ﺟﺰﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭﺁﺷﮑﺎﺭﺍ"ﺭﻭﺯﯼ ﺣﮑﺎﯾﺖ،ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦﺁﯾﺪ"ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﯽﺩﻭﺍﺭﺍ؟"ﺗﺎﮐﯽ ﺧﻠﯽ ﺩﺭﯾﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺧﺎﺭﻫﺠﺮﺍﻥ؟"ﻣﺮﺩﻡ ﺯ ﺟﻮﺭﺕ،ﺁﺧﺮﻣﺮﺩﻡ،ﻧﻪﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ"ﺁﺧﺮﻣﺮﺍﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﻣﺮﺩﻩ"ﮐﺎﻭﻝ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦﺑﻼﺭﺍ"ﺑﺎﺩﺻﺒﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺭﺍﻩ،ﻭﺭﻧﻪ"ﺑﺎﻧﺎﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﺻﺒﺎﺭﺍ"ﭼﻮﻥﺍﻭﺣﺪﯼ ﺑﻨﺎﻟﺪ،ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ: ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻦﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﺯﺣﺪﮔﺬﺷﺖ ﯾﺎﺭﺍ)ﺍﻭﺣﺪﯼ ﻣﺮﺍﻏﻪ ﺍﯼ )

شریعتی درباره امام حسین (ع)





"... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱




"... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰




ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .

نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی‌)



این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه



نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن



تا نمیری نمی بخشنت!!

......................................................................



زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها



گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد



حتی اگر ما نباشیم...

.......................................................................



سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست



که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا



به زانو در آورد.

.......................................................................



زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن



جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به



پاک کن نداشته باشی.

.......................................................................

ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝﺭﻭﺯﺍﺣﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏﺭﻭﺯﺍﻋﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺮﮔﻔﺘﻤﺶ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻜﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺣﺒﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﻴﺪﺁﻧﻜﺔﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺔﺧﻨﺪﻳﺪﺧﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮﺩﺯﺩﻳﺪﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﺔﻣﻴﺪﻳﺪﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﻣﻴﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﺩﻡﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﺩﺭﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭﺩﻡﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺷﺪﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮﻗﻔﺴﻢﺷﺪﻣﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻭﻛﺴﻢ ﺷﺪﻧﻴﺎﺯﺍﺭﻡ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺗﻮ،ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕﺳﻮﻱ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﺳﻮ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﯿﮑﻨﻢﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻫﻞ ﻫﻮﺱ ﺭﺍﺍﻳﻦ ﺍﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍﺁﻭﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﮔﻮﻳﻤﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﻣﻦ ﺑﺨﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻡﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﻣﻬﺮ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻏﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﺩﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﮔﺮ ﻧﺮﺥ ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻲ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻨﺪﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﮕﻮﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺯﺑﻴﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﮕﺮﻡﻫﻢ ﺑﺠﺎﻥ ﺗﻮﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﺑﺘﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮﻡﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺴﺖﺯﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺑﺎ ﻛﺲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ؟ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ،ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ؟ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺨﺘﺼﺮﯾﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺣﺒﻪ ﯼ ﻗﻨﺪ.ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍﺑﺎﻋﺸﻖ ﻧﻮﺵﺟﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ.

ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺮﺩﺷﺪﻧﺖ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ،ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﺋﯿﺰ ﺍﺳﺖ ...ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺷﯽ؟ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺵ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺩﻧﻴﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ. ﺗﻮ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﯼﺑﺰﺭﮒ ﺗﻨﻬﺎﺋﻴﻢ، ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﯽ...ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﺭﻭﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮﺕ ﺑﻮﺩ...ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﮕﺎﻩﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ، ﭘﯿﺎﺩﻩ ، ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼﭘﺎﯼ ﻣﻦﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺍﮐﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ، ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺑﯽﭼﺮﺍﻍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽﻫﺮﮔﺰﺩﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻗﺼﺪ ﺷﻜﺴﺘﻦﻗﻠﺒﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻫﺮﮔﺰﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻦﻭﻗﺘﻲ ﻗﺼﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻮﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻗﻠﺒﻲ ﺭﺍ ﻗﻔﻞ ﻧﻜﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪﺵﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ...ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ , ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺍﺳﺖ , ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺮﮐﻪﻣﯿﮕﯿﺮﻡ ﺳﺮﺍﻏﺖ , ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺳﺖ

e)Agar baran budam anghadrmibaridam ta ghobarghamhayat shoste shavad.agarparvane budam gerd mohabbate tomicharkhidam .chegune tosif konamto ra ke sharmandeye yas sepidenegahat nashavam morvaridashkam ra nesarat khaham kardmanand shabnami dar barabarekhorshid mohabat to soud mikonam

ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ﮔﻔﺖ:ﺗﺎﺯﻩ ﺷﮑﻔﺘﻢ،ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ.ﺍﺯﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ :ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ﮔﻔﺖ:ﻓﻌﻼ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻏﺮﻗﻢ.ﺍﺯ ﭘﺎﯾﯿﺰﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﮔﻔﺖ:ﺩﺭ ﺟﻠﻮﻩﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ .ﺍﺯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ﮔﻔﺖ:ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻑﺁﺭﻭﻡ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﺭﻭﯼ ﻗﻠﺒﺖ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪﻭ ﺗﻮﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ).ﺩﮐﺘﺮ ﺣﯿﺪﺭﯼ )

ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ، ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ.ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥﻫﻴﭽﻜﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ*** . ﻗﺎﻳﻖ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﺗﻬﻲ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻱﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﻲ ﻫﺎ ﺩﻝﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ - ﭘﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺪﺭ ﻣﻲﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﺶ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﻧﻨﺪﻓﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﺷﺎﻥ*** . ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﺭﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ(( : ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ.ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪﺳﺮﺷﺎﺭﻱ ﻳﻚ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺗﺎﻻﺭﻱ،ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩ. ﭼﺎﻟﻪ ﺁﺑﻲ ﺣﺘﻲ،ﻣﺸﻌﻠﻲ ﺭﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ. ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻧﻮﺑﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﺳﺖ*** . ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻡ ﻫﺎﺟﺎﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﻮﺵ ﺑﺸﺮﻱﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻮﺩﻙ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻬﺮ، ﺷﺎﺧﻪﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﻨﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻌﻠﻪ، ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﺏ ﻟﻄﻴﻒ. ﺧﺎﻙ،ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ*** . ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺤﺮﺧﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺍﻧﺪ.*** ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖ! ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ.***** ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﻬﺮﻱ

ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﺣﺎﻟﻢﮔﺮﻓﺘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻡﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢﺣﺎﻟﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﻭﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ* ﻣﺎﻩﻣﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ ﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻧﯿﺎﻣﻮﻥﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ، ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺮﮎ ﻣﺚ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺎ ﻓﺮﺍﻭﻭﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺪﺍﻣﯿﺸﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﺮﯾﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺩﻣﺎﺱ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩﻣﻮﻧﺪﻥ ﮔﻞ ، ﻣﺎﻝ ﺍﺷﮏ ﺷﺒﻨﻤﺎﺱ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺧﺪﺍﺭﻭ ﭼﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻮﻥ ﺑﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﮔﻼﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺐﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺩﻡ ، ﺗﻮ ﻭﻃﻨﺶﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﻣﺎﻫﺎﮐﻪ ﺗﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺐﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ، ﺷﻤﺪﻭﻧﯿﺎﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻥ ﺩﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﻦﻗﯿﻤﺘﯽ ﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ ﺗﻮﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻻ ﯾﻪﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ،ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ،ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺗﺎﺏﺑﺎﺯﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﻝ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﻼ ﻣﯿﺎﻥﻋﯿﺎﺩﺗﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻪ ﺁﺧﺮ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﻋﺒﺎﺩﺗﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎﻥﻣﺚ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺑﺎ ﺯﺧﻤﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺁﺷﻨﺎﻥ ، ﻣﺚﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺳﺖ ﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﺮﺍﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺴﭙﺎﺭﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ

ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﮐﻪ ﻻﯼﺩﻓﺘﺮﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ! ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺯﺩﯾﻢ ! ﺏ ﻩﺣﺮﻣﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ! ﻧﻪ ! ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺑﻪﺍﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﺮﺩﯼ ! ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥﺭﺳﯿﺪﻭﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭﺧﯿﺎﻝ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮﺍﻡﮐﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺩﺍﺩ ! ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻣﻦﻫﻨﻮﺯ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﯾﺎ ﻫﺎﺩﻟﮕﯿﺮﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺘﺮ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﯾﺪ. ﭼﺮﺍﻣﺮﺍ ﺷﮑﺴﺘﯽ ؟ﭼﺮﺍ؟ ﺍﺷﻌﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺳﺮﻭﺩﻡ ﮐﻪﻫﯿﭻ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖﭼﻬﺮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ؟ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺎﮎ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺭﻭﯼ ﻭﺭﻕ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻧﮕﺎﺷﺘﻢ ﭼﺮﺍﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ؟ﭼﺮﺍ؟ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﭼﯿﺪﻡ. ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺗﺮﯾﻦﮔﻠﻬﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﺭﯾﺨﺘﻢ. ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦﺷﺪ/؟ﭼﺮﺍ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺠﺎﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ*******************

ﺑﯽ ﺗﻮ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺍﯼ ﺧﺪﺍﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺸﻮﻡﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺍﻭﺍﺭﻩ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯿﺸﻮﻡﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺍﺧﺮ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﮐﯿﺴﺘﻢﺑﯽ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺣﺘﯽ ﻣﮑﻦ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﺍﺍﺯﺧﻮﺩﺕﺍﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺮﺩﻩ ﺍﻡﺧﻮﺏ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺟﻮﺩﻭ ﺻﻔﺎﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ

ﻣﻮﺟﯿﻢ ﻭ ﻭﺻﻞ ﻣﺎ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﯾﺪﻥﺍﺳﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ، ﺭﻓﺘﻦﺭﺳﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﯾﻢ، ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺍﺧﮕﺮﯾﻢ ﺷﻤﻌﯿﻢ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩﭼﮑﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﺮﻍ ﺑﯽ ﭘﺮﯾﻢ، ﺍﺯ ﻓﻮﺝﺩﯾﮕﺮﯾﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎﻝ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﭙﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖﭘﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ ﻭ ﺑﺎﻝ، ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻋﺠﺎﺯﺫﻭﻕ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﯿﭻﻧﯿﺴﺘﯿﻢ، ﺟﺰ ﺳﺎﯾﻪﺍﯼ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﺁﯾﯿﻦ ﺁﯾﻨﻪ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ،ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﺎﻣﺸﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ، ﺗﻨﻬﺎﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﯽ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ، ﭼﯿﺪﻥﺭﺳﯿﺪﻩ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﯿﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﺎ، ﺍﺯ ﮐﺎﻝ ﭼﯿﺪﻥﺍﺳﺖ