ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ¤ ﺳﺮﺍ ﭘﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﺭﺩ ﻭﭘﮋﻣﺮﺩﻩﺍﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺩﻝ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰﻧﺴﭙﺮﺩﻩﺍﯾﻢ ﭼﻮ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﻟﺐﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﯾﻢﺍﮔﺮ ﺩﺍﻍ ﺩﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩﺍﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻥﺩﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﺩﻟﯿﻞﺍﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻍ ﺷﺮﻁ ﺍﺳﺖﻣﺎ ﺑﺮﺩﻩﺍﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻨﻪ ﯼ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ،ﮔﺮﺩﻧﯿﻢ ﺍﮔﺮ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ﮔﺮﺩﻩﺍﯾﻢﮔﻮﺍﻫﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ: ﺍﯾﻨﻚ ﮔﻮﺍﻩ ﻫﻤﯿﻦﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﻧﺸﻤﺮﺩﻩﺍﯾﻢ ﺩﻟﯽﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﯼ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦﺩﺳﺖ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩﺍﯾﻢ

سنگ قبر هنرمندان معروف ایرانی

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست / هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود / صحنه پیوسته به جاست / خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu601.jpg" border="0"/>
فروغ فرخزاد
من از نهایت شب حرف می‌زنم / من از نهایت تاریکی / و از نهایت شب حرف می‌زنم / اگر به خانه من آمدی برای من / ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه / که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu600.jpg" border="0"/>
فریدون مشیری
سفر تن را تا خاک تماشا کردی / سفر جان را از خاک به افلاک ببین / گر مرا می‌جویی / سبزه‌ها را دریاب با درختان بنشین
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu599.jpg" border="0"/>
محمدعلی فردین
بر تربت پاکت بنشینم غمناک / کوهی ز هنر خفته بینم در خاک / از روح بزرگ هنریت فردین / شاید مددی به ما رسد از افلاک
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu598.jpg" border="0"/>
بابک بیات
سکوت سرشار از ناگفته‌هاست
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu597.jpg" border="0"/>
خسرو شکیبایی
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد / عشق پیدا شد وآتش به همه عالم زد


">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu596.jpg" border="0"/>
حافظ
بر سر تربت ما چون گذری همتی خواه / که زیارتگه رندان جهان خواهد بود


">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu595.jpg" border="0"/>
سهراب سپهری
به سراغ من اگر می‌آیید / نرم وآهسته بیایید / مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu594.jpg" border="0"/>
احمد شاملو
">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu593.jpg" border="0"/>
حسن گل نراقی
مرا ببوس / که می‌روم به سوی سرنوشت


">http://www.beytoote.com/images/stories/fun/fu590.jpg" border="0"/>
حسین پناهی
خورشید جاودانه می‌درخشد بر مدار خویش / ماییم که پا جای پای خود می‌نهیم وغروب می‌کنیم هر پسین

روحشون شاد و یادشان گرامی

ﻏﻢ ﺟﺪﺍﻳﻲ ... ﺟﺪﺍﻳﻲ... ﺁﺧﺮﺍﻱﻓﺼﻞ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻳﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎﺑﺮﮔﻲ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﺧﻪ ﺵ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻣﻴﻮﻥ ﺑﺮﮔﺎ ﻳﻪ ﺷﺒﻲ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﮒﮔﻔﺖ:ﻛﺎﺵ ﺑﻤﻮﻧﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﺁﺧﻪ ﻣﻦﻣﻴﻮﻥ ﺑﺮﮔﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻡﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﻮ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯﻏﺼﻪ ﻣﻴﻤﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻛﺮﺩﺍﻭﻧﻮ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﮕﻴﺮﻩ ﺑﺎ ﺩﻟﻲ ﺧﺮﺩ ﻭﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﻧﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺟﺪﺍﺷﻢ ﺍﻱﺧﺪﺍ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮﮒ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻪﮔﻮﺷﻪ ﺑﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﻣﻴﺸﻨﻔﺖ ﺑﺎﺩﺍﻭﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﮔﻔﺖ:ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﻛﺪﻭﻣﻪ؟ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻋﻤﺮﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﻮﻥ ﺗﻤﻮﻣﻪ ﻳﻪ ﺩﻓﻪ ﺑﺎﺩ ﺧﻴﻠﻲﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﻓﺮﺍﻭﻭﻥﺳﻴﻠﻲ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮﻩ ﺍﺯﺩﺭﺧﺖ ﺟﻮﻥ ﻭﻟﻲ ﺑﺮﮒ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﻛﻮﻫﻲﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﺭﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺎﺭﻭﻧﻢ ﻗﺼﻪ ﺭﻭﻓﻬﻤﻴﺪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻗﻢ ﻣﻲﺳﻮﺯﻭﻧﻤﺶ ﺗﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭﻱﻧﻤﻮﻧﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﻪ ﻭﻟﻲﺑﺎﺭﻭﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺗﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻱﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪﺑﺎﺭﻭﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﻤﺮﺩ ﺑﺮﮒﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﻲ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﻮ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﺯﺧﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ .

×××××××××ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮﻣﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎﻣﺎﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﻋﺸﻖ ﺯ ﻫﺮ ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭﭘﺎﻳﻲ ﻧﮑﻨﻴﻢ... ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻲ ﮐﺲ ﻣﺎﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﻣﻬﺮ ﺯﻫﺮ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎﺭﻱ ﻧﮑﻨﻴﻢ... ﻳﺎﺩﻣﺎﻥﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻟﻴﻠﻲ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﻲﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻬﺮﮐﺴﻲ ﭼﺎﮎ ﮐﻨﻴﻢ... ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﻲ ﻭ ﺭﻳﺎ ﺩﮔﺮﺣﺘﻲ ﻃﻠﺐ ﺁﺏ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ...

ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻦ ، ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮﺳﺖ ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﮐﻦ . . . . . . ﮔﺮﺩﺵ ﺳﺎﻝ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩ ، ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍ ﺩﺍﺭﻡ . . . . . . ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ، ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﺗﻮ / ﺗﻮ ﻫﻢ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻦ ، ﺍﻭﺝ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺗﻮ ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ، ﺯﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ / ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ، ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ . . . . . . ﺳﺮﻡ ﺧﺎﮎ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﺭﻓﯿﻖ ﺍﺳﺖ / ﺩﻟﻢ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺭﻓﯿﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺭﺯﺍﻧﯽ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ / ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺭﻓﯿﻖ ﺍﺳﺖ . . . . . . ﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎﻝ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﻮﯼ / ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻃﻦ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺎﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻮﯼ . . . . . . ﻣﯿﮕﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎ ﻋﺸﻘﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ ، ﺍﯾﻨﺪﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻣﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ، ﺗﻮ ﻫﺮﺩﻓﻌﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯿﺸﯽ ، ﯾﺎ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮ . .

ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺷﺖ ﻭﺳﯿﻊ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯿﻬﺎﺕﻣﺘﺮﺳﮏ ﻣﯿﺸﻢ ، ﺗﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻏﻢ ﺩﻭﺭ ﻭﺑﺮﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﻪ !...ﯾﮏ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮﺍﻧﻪ ، ﺻﺪ ﺑﯿﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ /ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﮐﺖ ، ﺍﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﺑﻬﺎﻧﻪ . . ....ﺩﻟﻢ ﮐﻮﻩ ﺻﺒﺮ ﺍﺳﺖ ، ﺁﺑﺶ ﻣﮑﻦ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﻣﮑﻦﺑﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ، ﻭﻟﯽ ﻣﺮﺩﺑﺎﺵ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﺶ ﻣﮑﻦ . . ....ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻦ !ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﭘﻔﯿﻼ ! ﯾﮑﯽﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮ ! ﯾﮑﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ !...ﺍﮔﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮﻧﯽﺍﮔﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﻭﻓﺎ ﻧﺪﺍﺭﻥ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽﺍﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮﻻﯾﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ . . ....ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯿﺂﻭﺭﻡ ﺑﯽ ﻫﯿﭻﺑﻬﺎﻧﻪﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﯽﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ . . .

ﺩﻭﺭﻡ ﺯ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﭼﻪﻧﻮﻳﺴﻢ؟ ﻣﻦ ﻣﺮﻍ ﺍﺳﻴﺮﻡ ﺑﻪ ﻋﺰﻳﺰﻡﭼﻪ ﻧﻮﻳﺴﻢ؟ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ ﺷﻌﻠﻪﮐﺸﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻝ ﮔﺮﻳﺎﻥﺑﻪ ﻋﺰﻳﺰﻡ ﭼﻪ ﻧﻮﯾﺴﻢ؟

ﺑﻲ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺒﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻮﭼﻪﮔﺬﺷﺘﻢﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﭼﺸﻢ ﺷﺪﻡ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮﮔﺸﺘﻢﺷﻮﻕ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻡﻭﺟﻮﺩﻡ،ﺷﺪﻡ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡﺩﺭ ﻧﻬﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻱ ﺟﺎﻧﻢ ﮔﻞ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪﺑﺎﻍ ﺻﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪﻋﻄﺮ ﺻﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻳﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻮﭼﻪﮔﺬﺷﺘﻴﻢﭘﺮﮔﺸﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻟﺨﻮﺍﺳﺘﻪﮔﺸﺘﻴﻢﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺁﻥ ﺟﻮﻱ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢﺳﻴﺎﻫﺖﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﻧﮕﺎﻫﺖﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺷﺐ ﺁﺭﺍﻡﺑﺨﺖ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍﻡﺧﻮﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﺏﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏﺷﺐ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﺳﻨﮓﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺒﺎﻫﻨﮓﻳﺎﺩﻡ ﺁﻳﺪ : ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺣﺬﺭ ﻛﻦ!ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻧﻈﺮ ﻛﻦﺁﺏ ، ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻧﮕﺮﺍﻥﺍﺳﺖﺑﺎﺵ ﻓﺮﺩﺍ ، ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﺑﺎ ﺩﮔﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ!ﺗﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ، ﭼﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﺳﻔﺮ ﻛﻦ!ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ :"ﺣﺬﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ؟ﻧﺪﺍﻧﻢ!ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ؟ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ!ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺯﺩﭼﻮﻥ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ،ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺯﺩﻱ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺭﻣﻴﺪﻡ، ﻧﻪﮔﺴﺴﺘﻢ"ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ: " ﺗﻮ ﺻﻴﺎﺩﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻫﻮﻱﺩﺷﺘﻢﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﻓﺘﻢ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﻭﮔﺸﺘﻢﺣﺬﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﺍﻧﻢﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ، ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ...!ﺍﺷﻜﻲ ﺍﺯﺷﺎﺧﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖﻣﺮﻍ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﺗﻠﺨﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ!ﺍﺷﻚ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻟﺮﺯﻳﺪﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪ،ﻳﺎﺩﻡ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪﻡﭘﺎﻱ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻛﺸﻴﺪﻡﻧﮕﺴﺴﺘﻢ ، ﻧﺮﻣﻴﺪﻡﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻢ، ﺁﻥ ﺷﺐ ﻭ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﺩﮔﺮ ﻫﻢﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺧﺒﺮﻫﻢﻧﻪ ﻛﻨﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﻫﻢ!ﺑﻲ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻮﭼﻪﮔﺬﺷﺘﻢ

ﺟﻮﺍﺏ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﻋﺎﻟﯽ ﭘﯿﺎﻡ ﯾﺎﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﻫﺎﻟﻮ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﯾﻮﻥ ﮐﻪﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻞ ﻭ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﺭﻭﭘﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﯽ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﯼﺯﻧﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻢ ﺷﻨﯿﺪﻡﺷﯿﺦ ﺷﻬﺮ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯﻣﻤﺒﺮﯼ ﺷﯿﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺣﮑﻤﺖﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﺷﯿﺮﻩ ﺳﺮﺍﭘﺎﺷﮑﺮﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥﻭ ﺳﯿﻞ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭﯼﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﯽﺣﺠﺎﺑﯽ . ﻟﺨﺖ ﻭ ﻋﻮﺭﯼ . ﺩﻝ ﺑﺮﯼﮔﻔﺘﻢ ﺍﯼ ﺷﯿﺦ ﻋﺠﻞ ﺻﺪ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮﭼﻨﯿﻦ ﮐﺸﻒ ﺻﻐﯿﺮ ﻭ ﺍﻟﺒﺎﻭﺭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼﺍﯾﻦ ﮐﺸﻒ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺸﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦﮐﺸﻒ ﻫﻮﺍ ﭘﻠﺘﯿﮏ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﺛﺒﺖﻣﺤﻀﺮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﺑﺎﮔﻮﺯﻥ ﺭﺑﻂ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﮐﺎﻓﺮﯼ ﺗﺨﻢﮐﻔﺘﺮ ﺧﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﯼ ﻧﺎﻗﻼ ﮐﯿﻦ ﭼﻨﯿﻦﺍﻓﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﯼ ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻭﺣﯽﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺟﻮﻥ ﻗﻠﯽﭘﯿﻐﻤﺒﺮﯼ ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺠﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯼ ﻣﻦﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﻇﺮﯾﻒ ﻫﺮ ﮐﺠﺎﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﭘﺎﯼ ﯾﮏﺯﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻧﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺟﻮﯼﻭ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺧﻮﺩﺕﻣﺴﺘﺤﻀﺮﯼ ﺧﺸﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺑﻼﺩﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﭼﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻭﺭﻭﺳﺮﯼ ﺭﻭﺩﻫﺎ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎﺯﺭﺩ ﺭﻭ ﻣﺮﺩ ﮔﺎﻭ ﻣﺸﺖ ﺣﺴﻦ ﺍﺯﻻﻏﺮﯼ ﺗﺎ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺑﺮ ﻏﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﺩﺭﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺭﯼ ﺍﻣﺮ ﮐﻦ ﺯﻥ ﻫﺎﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﺗﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﯾﻦﻭﺭﯼ ﻭ ﯾﺎ ﺁﻥ ﻭﺭﯼ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺤﺾ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺯﺭﯼ ﺧﺎﻝﭘﺮﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﮐﻦ ﭼﺸﻢﺧﻮﺩﺕ ﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﺧﻮﺍﻫﺮﯼ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﯼ ﺳﯿﻞ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﺑﮕﻮ ﺑﺲ ﮐﻨﻨﺪ ﺁﻥ ﻋﺸﻮﻩ ﻭ ﻋﺸﻮﻩﮔﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺁﻥﭼﻨﺎﻥ ﮐﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﯿﻞ ﺁﻭﺭﯼﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺷﯿﺦ ﮐﺒﯿﺮﺁﺑﺮﻭﯼ ﺷﯿﺦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ ﻟﯿﮏﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﻨﺰ ﻣﺎ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮ ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﯼ ﺣﺎﻝ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺩﺍﺭﺩﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺷﯿﺦ ﺍﮔﺮ ﮐﻔﺮ ﺍﺳﺖﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻔﺮ ﻣﺎ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﯼ ﺧﺮ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺮﻫﺎ ﺧﺮﯼ ﮔﺮﺷﻮﺩ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻘﻒ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﭘﻨﭽﺮﯼ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻢﻫﺎﻟﻮ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻫﺎ ﻟﻮﯾﯽ ﻫﺎﻟﻮﺗﺮﯼ

ﺑﯽ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢﺻﯿﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﯼ ﻗﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯﺷﻬﺮ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺧﻢﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮﻧﺪﯾﺪﯼ ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺎﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪﮔﺬﺷﺘﯽ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼﻧﺸﺴﺘﻢ ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺁﻣﺪ ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭﻧﺒﻮﺩﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﭼﻪﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡﺑﯽ ﺗﻮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻤﺎﻧﻢ

ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖﻫﺮ ﮐﺲ ﻏﺼﻪ ﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪﺍﺷﺖﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺟﻮﺷﯿﺪﺧﻮﺩﻣﺎﻧﯿﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻣﺮﺩﻧﺪﺍﺷﺖ ...ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺮﺩﯼ؟ .....ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼ ......ﺑﺮﻭ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻭﻃﻨﺎﺯﯼ .....ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻩ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻮﻣﯽ ﺑﺎﺯﯼﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮﺩ ﺯﺟﺮﺵ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪﻫﺮ ﮐﻪﺯﺷﺘﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺟﺮﺵ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﮐﺎﺭﺍﻥ ﺗﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪﻋﺸﻖﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪﻫﺮﭼﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻃﻼﯾﯽ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪﻋﺸﻖﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﻣﯿﺎﯾﯽ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﺍﻥ ﮐﻢ ﺷﺪﻥﻧﺴﻠﯽﺍﺯ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺷﺪﻧﺪﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧ

ﻭﻗﺘﻲ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎﻛﻼﻏﻬﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭘﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ، ﻭﻟﻲ ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦﻧﻴﺴﺖ ﺍﺳﺮﺍﻑ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ ) ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲﺷﺮﻳﻌﺘﻲ(Vaghti kabootari shoroo bemoasherat ba kalaghhamikonad parhayash sefidmimanad vali ghalbash siyahmishavad. Doost dashtane kasike layeghe doost dashtan nistesrafe mohabat ast***************************ﺩﻝ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ،ﻋﺸﻖ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﭘﺮﺷﻜﻮﻩ ﻣﻲ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪ) ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ (Delhaye bozorg va ehsashayeboland , eshgh haye ziba vaporshokooh miafarinand***************************ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺭﻧﺠﻲ ﺍﺳﺖ ﻟﺬﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎﺑﺮﺩﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺭﺍﺗﻨﻬﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱﺍﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮﺩﻥ! ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﻮﻳﺮ ﺍﺳﺖ) ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ (Ama che ranjist lezatha ra tanhabordan va che zesht astzibayiha ra tanha didan va chebadbakhti azar dahande e asttanha khoshbakht boodan! darbehesht tanha boodan sakhtaraz kavir ast***************************ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻡ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮﻧﻔﺲ ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮﻡ .ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ )ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲﺷﺮﻳﻌﺘﻲ(Aknoon to ba marg rafte e vaman inja tanha be in omid dammizanam ke ba har nafas gamibe to nazdiktar mishavam.inzendegi man ast***************************ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ، ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍﺑﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﻢ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺍﺳﺖ.ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ.ﻭﻗﺘﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ، ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﺭﻭﻍﺍﺳﺖ.ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ، ﮔﻔﺘﻨﺪﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ.ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ،ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﻮﻡ )ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲﺷﺮﻳﻌﺘﻲ(Vaghti khastam zendegikonam,raham ra bastand.vaghtikhastam setayeshkonam,goftand khorafat ast.vaghti khastam ashegh shavamgoftand doroogh ast. vaghtikhastam geristan,goftanddoroogh ast. vaghti khastamkhandidan , goftand divane ast.donya ra negeh daridmikhaham piyade shavam.***************************ﺍﮔﺮ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﻱﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﻴﺐ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺖﺍﻧﺪﻳﺸﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﻱ )ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲﺷﺮﻳﻌﺘﻲ(agar ghader nisti khod ra balabebari hamanande sib bash taba oftadanat andishe e ra balabebari***************************ﺑﻪ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﮑﻴﻪ ﻧﮑﻦ ، ﻏﺮﻭﺭ، ﺩﺭﻭﻍ ﻭﻋﺸﻖ.ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺗﺎﺯﺩ،ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻍﻣﻲ ﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ )ﺩﻛﺘﺮﻋﻠﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ(Be ۳

ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺳﺘﻮﺩﻥﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯽ ﻭﺁﻥﺁﺧﺮﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻦﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﺮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺭﻧﮓﭘﮋﻣﺮﺩﻥ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺗﻮ ﭼﻮﻥﮔﻠﺸﻨﯽ ﺑﻮﺩﯼ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ! ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﺭﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ! ﺗﻮ ﻫﻤﻪﺀﺗﻼﺵ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭﮐﺮﺍﻧﻪﺀ ﺳﺒﺰ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ! ﭘﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﻧﻮﻣﯿﺪﯾﻬﺎ ﻭ ﺍﺳﺎﺭﺗﻬﺎ ! ﺗﻮﻣﺠﺎﻝ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩﯼﻓﺮﺻﺖ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺭﺳﯿﺪﻧﻬﺎ !ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﻣﻦﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪ

)ﺻــــﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺗﻮ ﮐـﻮﭼﻪﻫﺎ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥﺳـــﺮﺍﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭽﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩﭘﺎﮐـــــﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﺭﺳـﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﻟﺐﻫــــﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺳﻢ ﺗــﻮ ﺭﻭ ﺷﻨﯿﺪﻡﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﻣــــﺰ... ﺩﺭﺑﻬـﺸﺘﻪ ﺧـﺪﺍ ﺗــــﻮﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺳــﻢﺗﻮ ﺭﻭ ﻧــﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺣـــﺮﻣﺖ ﻧﮕــﺎﻫﺖﺩﻝ ﺍﺯ ﻫــﻤﻪ ﺑـﺮﯾﺪﻡ ﺗﻮ ﺁﺳـــــﻤﻮﻥﻫﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺳﯿﺪﻡ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐﺑﺪﯾﻨﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢﻫﺮ ﺷﺐﺗﺒﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻩ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩﭼﻪ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢﻫﺮ ﺷﺐﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺁﺗﺶ ﻫﺎ ....ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺮ ﻣﻦﮐﻪ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢﻫﺮ ﺷﺐﻣﺮﺍ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯽﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮﺷﺐﭼﻨﺎﻥ ﺩﺳﺘﻢ ﺗﻬﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﯼﺩﺳﺖ ﺗﻮﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮﺷﺐﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻥﻣﻬﺘﺎﺏﺣﻀﻮﺭﻡ ﺭﺍ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺷﻬﺮ ﺣﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢﻫﺮ ﺷﺐﺩﻟﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍﯼﺧﻮﯾﺶﭼﻪ ﺑﯽ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮﺷﺐﮐﺠﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﮔﺮﺩﯼ ؟ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐﺷﺎﻫﺪ ﻣﺮﮒ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻬﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢﺍﺑﺮ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﺯﺍﺭ ﻧﺒﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﺯﺷﺒﻢﺯﻟﻒ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺣﺼﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺍﯾﻞ ﻭ ﺗﺒﺎﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪﺳﺨﺖ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻞ ﻭ ﺗﺒﺎﺭﻡ ﭼﻪﮐﻨﻢﻣﻦ ﮐﺰﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﯼ ﭼﺸﻢﺗﻮ ﺍﻡﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺪ ﺳﺮﻭ ﮐﺎﺭﻡ ﭼﻪﮐﻨﻢﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎ ﻣﮋﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﺩﻝ ﻣﻦﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻗﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﻧﺸﻤﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ

ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺧﻂ ﺯﯾﺒﺎ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺷﻌﺮ ﻧﺎﺏ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺧﻂ ﺯﯾﺒﺎ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺷﻌﺮﻧﺎﺏ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺑﺮ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺑﺮﺩﻭﺳﺘﯽ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﮔﻞ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﯾﺰﺩ ﺁﻓﺮﯾﺪ ﻭ ﻫﺪﯾﻪﮐﺮﺩ ﮐﻮﻩ ، ﺁﺗﺶ ، ﺍﺑﺮ، ﺗﻨﺪﺭ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺩﺭﯾﺎ ، ﺳﺮﺍﺏ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺣﺒﺎﺏ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﻭﯾﺶ ﻭ ﺑﺎﻟﯿﺪﻥﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﺮ ﺗﮑﺎﭘﻮﯾﻢ ﺷﺘﺎﺏ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻦ، ﺻﺎﻑ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ، ﺑﯽﺭﯾﺎ، ﯾﮑﺮﻧﮓ، ﭘﺎﮎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺣﺠﺎﺏ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭﻧﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺁﻧﭽﻪﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﺭﺝﺑﻨﻬﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻋﺸﻖ، ﺍﯾﻤﺎﻥ، ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﮐﺘﺎﺏﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻨﻬﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﻏﺼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏﮔﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺭﺍﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ " ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ" ﮔﺸﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝﺟﻮﺍﺏ ****************************************************

ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮﻱ ﺍﺯﺑﺮﮒ ﻳﺎﺱ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺳﺮﺥ ﮔﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺷﺎ ﻣﮕﺎﻩ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﻳﺎﺱ ﻫﺎﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺷﺖ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﮕﻴﻦﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ ، ﺩﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎ ﺭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﻮﺭﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺯﻧﻘﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺯﻣﻴﺎ ﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺑﺎ ﻧﻲ ﺭﺍﭼﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﺘﻲﻭ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ******* ﻣﺮﯾﻢﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ*************

ﯾﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖﺭﻭﯼ ﯾﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﻋﺸﻖ ﺗﻮﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﻜﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﺣﺲ ﻣﻦﭼﻮﻥ ﯾﻚ ﻣﻮﺝﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖﺩﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﭼﺸﻢ ﺗﻮﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ.

ﺳﺮ ﺷﺐ، ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡﻭ ﺩﻟﻢ، ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺗﺎﺑﭽﮑﻢ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﻁﻧﻢ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍﯾﺎﮐﺮﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﻨﮏﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺨﻮﺭﻡﺟﺮﻋﻪ ﺁﺑﯽ ﻟﺐ ﺣﻮﺽﺑﭙﺮﻡ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺎﻡﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﺭﻗﺺﮐﻨﺎﻥ، ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﺴﯿﻢﻣﺎﻫﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﺩﺭ ﺩﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻣﻦﺑﺎﻟﻪ ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪﻣﻦ، ﭼﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺣﺠﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﻣﻦﻭﻗﺖ ﺁﻥﺳﺖ ﺩﮔﺮ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩﻫﻢﭼﻮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺐ ﺣﻮﺽﺳﯿﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺍﻭﮔﺎﻩ ﯾﮏ ﭘﻮﻟﮏ ﺳﺮﺥﮔﺎﻩ ﯾﮏ ﺷﺎﭘﺮﮎ ﻣﺴﺖ ﺭﻫﺎﺷﺮﻡ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﯿﺪﺭﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﮔﻞ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪﺷﺐﻗﺎﻣﺖ ﭘﯿﭽﮏ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺻﺒﻮﺭﺳﯿﻨﻪﺍﻡ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻮﺭﻋﺪﻡﺁﺑﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩﻣﻦ، ﭼﻪ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖﮔﻞ ﺳﺮﺧﻢ ﺷﺎﯾﺪﯾﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺪﺑﺪﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻧﺠﯿﺐﭼﻤﻨﻢ، ﯾﺎﺳﻢ، ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺒﻨﻢﺭﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦﺟﻨﺲ ﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﻢﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﭘﺮ ﺭﺍﺯﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺟﻨﺲ ﺧﺪﺍﻧﻔﺴﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﭘﺎﮎ ﻧﯿﺎﺯﻧﯿﻤﻪﺷﺐ، ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡﻧﻢ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﻁﻣﺎﻫﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺣﻮﺽﻗﺎﻣﺖ ﭘﯿﭽﮏ ﺑﺎﻍﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ﺯ ﻣﻦ، ﺁﯾﺎ ﮐﻪﻧﺸﺎﻧﯽﺻﺪ ﺷﻮﻕﻫﯿﭻ ﻫﯿﭽﻢﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺍﯾﺮﺍﻥ ﻋﺸﻖ

ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ، ﺑﺎﺩ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩﻭ ﻫﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺍﺷﮑﯽ ﻧﺎﺭﯾﺨﺘﻪﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖﺍﺯ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﻧﻬﺎﻥﻭ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ٭٭٭ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽﮐﻨﻢﮐﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻇﻠﻤﺎﺗﻤﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﺪﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﻣﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﺩﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﺪﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﻣﺎﻥﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ٭٭